سکانس ِ سیصد و بیستُ نهم

برای فرار از این روزها پناه برده ام به کارگاه داستان، به دخترهای 18 ساله و زن های 60 ساله ی داستان نویس و جذاب، زن هایی با لباس های کوردی و موهای جوگندمی ِ کوتاه و بلند، زن هایی با لباس های راحتی، با روسری های رنگی، عینک های کوچک و بزرگ، چین های ِ ظریف ِ کنار چشم هایشان و لبخند هایی از سر بی خیالیِ همان لحظه که دوربین فلش می خورد و بعد دوباره اندوه همه ی جان را می گیرد، و دخترهای شیرین و خجالتیِ 18 تا 20 ساله، پر از شرم و نور، دلم برای تک تکشان می رود. هایی منبع